6 juni 2006

Van Zhondiang naar Chengdu, the backdoor in China volgens de Lonely Planet. Hoewel deze route duidelijk niet de snelste manier van reizen is (paar lange dagen bussen), zijn we zeker niet de enigen!

Etappe 1: Zhongdian - Daocheng

Waarom rijdt er maar een bus per dag? De bus die we hebben zit overal, wat misschien ook net zo verwonderlijk is, aangezien er nog geen 20 man inpassen. Waarom geen grotere bus? Naja, wellicht omdat deze de bergen niet overkomt, want bergen hebben we gezien tijdens deze 12 urige busrit! Grijze massa's, die wat weg leken te hebben van het stenen woud bij Kunming. Meer een hoop pilaren dan bergen eigenlijk, maar dan heel groot en hoog. Bergen met sneeuw en bergen met bloesem. En bergen met een hoop boerderijdieren. Maar dan ineens verandert het landschap en lijkt alles droger en stoffiger. Maar de bergen die blijven.

De rit is alles behalve saai. Lekker kletsen met een Israelisch echtpaar, met wie we ook in Zhongdian een aantal dagen opgetrokken zijn. Hen een beetje Nederlands leren, met de 'g' hebben ze in ieder geval geen probleem. De Chinezen voor ons doen vrolijk mee. En natuurlijk is er Tibetaanse en Chinese karaoke. We helpen Noren en Zweden in de bus met dingen op te sommen die typisch voor hun landen zijn. Met zijn alle zingen we Roxette. Als wraak voor alle zingende Chinezen?

Het koelwater in de radiator moet met liters worden bijgevuld bij kleine stroompjes en watervallen langs de weg. En de motor gaat kappot. Maar toch halen we het binnen de 12 uur. Ik begin te voelen dat we hoger komen. En morgen stijgen we meer! Naar Litang per minibus, het busstation is bij aankomst al dicht dus moeten we iets anders regelen, wat na een beetje onderhandelen (waar het halve stadje voor uitloopt) uiteraard lukt.

Etappe 2: Dao Cheng - Litang

Hoewel deze route in China niet een van de meest gebruikelijk schijnt te zijn, zijn er volop mensen om een minibus te delen naar Litang. Met een volgepakte bus vertrekken we dan ook om 7 uur naar Litang.

De rit is prachtig! We stijgen en stijgen en het landsschap wordt steeds ruiger. Er zijn bergen, maar ook grasvlaktes met grote stukken kei. Geen idee waarom al mijn mede-passagiers (op de chauffeur na) liggen te pitten, want dit is werkelijk prachtig! Bovendien zien we wederom een hoop bergen bedekt met sneeuw. Her en der verspreid liggen tenten van herders/nomaden en hun vee loopt vrolijk rond, liefst over de weg wanneer je net aan komt rijden. De chauffeur is echter van alle markten thuis en heeft een geweldige claxon: een groen knopje met iets wat op een Nederlandse toeter lijkt (gewoon toeoeoeoet), een geel knopje wat iets produceert met meerdere toonhoogtes en een rode knop voor echte noodgevallen, een sirene.

Af en toe opent de chauffeur zijn raampje en gooit hij een stapel Tibetaanse gebedspapiertjes naar buiten bij een stupa langs de weg.

Vlak voor Litang stoppen we bij een oud, Tibetaans klooster. Een heilige (zandstenen) rots is compleet bedekt met gebedsvlaggetjes en voor het kloosters liggen offerhopen met stenen, meer gebedsvlaggen en yak-schedels. De binnenkant van het klooster is prachtig beschilderd, met name de reliefs in de verf vind ik geweldig. De monnikken zijn ook heel aardig en laten ons ook de ontvangstruimtes boven zien met veel pracht en praal en natuurlijk een DVD speler met karaoke.

Litang zelf is een geweldig Tibetaans stadje, letterlijk adembenememd vanwege de hoogte (4150 m). Gelukkig heb ik niet echt last van hoogteziekte, maar ik merk wel dat ik iets kortademiger ben. Geen inspanning dus! Dit is ook niet echt nodig, zo groot is het stadje niet en een taxi is niet duur (5 RMB naar de Lamastery).

De Lamastery van Litang is prachtig! Er wonen hier nog vele monnikken, die graag een praatje met je willen maken (ookal spreken ze geen Engels) en allemaal op de foto willen. Wanneer we aankomen maakt iedereen zich net gereed voor een gebeds-/meditatie sessie, wat indrukwekkens is om te zien. En rustgevend. Binnen in de ruimte zijn bovendien prachtige muurschilderingen te bewonderen en talrijke beelden.

De weg bergaf is gelukkig heel goed te doen, alleen moet het natuurlijk net op dat moment gaan regenen. Gelukkig waait de bui snel over en schijnt het zonnetje volop (om de volgende bui te halen, ja...). De omliggende bergen met hun besneeuwde toppen liggen we mooi bij in de zon. Onderweg worden we door vele mensen enthousiast begroet, jammer dat we geen Chinees/Tibetaans praten. Veel mensen zijn bovendien druk in de weer met hun gebedsmolentjes. En als klap op de vuurpijl loop ik ineens tegen een winkeltje aan waar niks anders verkocht wordt dan Tibetaanse gebedsvlaggetjes. Heb ik toch nog Ruud's opdracht kunnen vervullen, ik rekende er al niet meer op....

In Litang verkoopt men een appart soort worm. Hoe het zit weet ik ook niet, maar het beest schijnt zich volgevroten te hebben met een bepaalde schimmel en wanneer je de worm eet gaat je potentie omhoog en krijg je volop energie. Groepjes mensen zitten op straat deze wormen schoon te maken, terwijl anderen deze beessies voor grof geld verkopen. Wanneer we naast een groepje Tibetanen met leren cowbow-hoeden onze maaltijd nuttigen in een lokaal restaurant, komt me toch een stapel geld op tafel! Onvoorstelbaar, zoveel yuan heb ik nog nooit bij elkaar gezien... Ik geloof dat je 40 cent voor een worm moet neertellen, maar ik heb me er niet an gewaagd. Zouden de wormen er voor zorgen dat mensen in Litang ondanks de hoogte zo energierijk zijn? Ik hou het maar op gewenning.

Etappe 3: Litang - Kanding

Vroeg uit de veren, we reizen weer een stukje verder richting Chengdu. Allereerst stijgen we nog meer, vervolgens rijden we op een hoogvlakte en dan zetten we de afdaling in. Wederom is het genieten geblazen wanneer je uit het raam naar buiten kijkt, de wolken lijken spelenderwijs tussen de bergen door te kronkelen. Net een sprookje...

Geleidelijk aan wordt het landschap minder ruig, we verlaten het 'wilde westen' van China, maar de besneeuwde bergtoppen blijven. Vlakbij Kanding duikte de hoogste berg op die ik ooit gezien heb: ongeveer 7500 meter. Lucky me: door de wolken is af en toe de top van de berg zichtbaar, welke mooi verlicht wordt door de zon. Arme Diederik: door stof achter zijn lenzen ziet hij niks en mist hij dit prachtige tafereel.

En na negen uur bussen zijn we ineens in Kanding.

Etappe 4: Kanding - Chengdu

Tijdens de busrit naar Kanding konden Diederik en ik al niet beslissen: blijven we in Kanding of gaan we in een ruk door naar Chengdu? Is het mogelijk de aansluitende bus te halen en hebben we zin in nog eens 7 uur bussen? Zijn er uberhaupt nog kaarten?

Wanneer we op het busstation van Kanding aankomen, valt alles op zijn plaats. De bus is er nog, er zijn nog kaarten, Kanding oogt als een saaie bouwput, het kan elk moment gaan regenen en dus reizen we verder!

De eerste uren van deze busrit zijn heel goed te doen. Het landschap is nog steeds mooi, ookal regent het keihard. De bergen zijn nog steeds erg hoog, maar de weg leidt door diepe kloven langs een rivier, dus hoeven we minder te stijgen en te dalen. Het asfalt oogt nieuw. En er zijn tunnels in plaats van passen, ook wel makkelijk.

De laatste uren gaan echter over de snelweg. Comfortabel, dat wel, maar ik begin er een beetje genoeg van te krijgen. Nog maar een paar uurtjes... Het is donker, geen mooi landsschap om naar te kijken. De twee seconde-regel in het verkeer wordt hier trouwens anders geinterpreteerd dan bij ons: hier moet je ongeacht je snelheid 200 meter afstand houden. Ehhhhh, zelfs wanneer je 360 km/uur gaat, sta je nog binnen de 200 m stil. Bovendien is de weg bijna leeg en hou je sowieso meer dan 2 s afstand... Dus wat doen al die bordjes langs de weg??? (OK, ik was me aan het vervelen...)

Iets na de klok van tienen bereiken we na 15 uur bussen Chengdu. Moe en voldaan. Nee, de backdoor van Zhongdian naar Chengdu is wellicht niet de makkelijkste weg, maar zeker een hele mooie. Een absolute aanrader dus voor wanneer je wat tijd over hebt in China!