www.outofasia.nl

Bogra

Met de 7 vrijwilligers van het BWCA constructiekamp een dagje site-seeing in het Bogra-district. De weg hier na toe is zeer slecht, de bus is gammel, de chauffeur kan voor Bengaalse begrippe heel redelijk rijden maar de muziek is slecht en veel te hard. Klagen helpt niet, het oordopje van Dave's MP3-speler in mijn linker oor en mijn vinger in mijn rechter oor helpt enigszins... De omgeving, met zijn palmbomen, rijstvelden, runderen en steenfabrieken is prachtig, maar vervuild, wat resulteerd in een continu gekuch van ons allemaal. Zelfs het mond/neuskapje van Jisu helpt niet echt.

Bogra zelf is (wederom) niet echt een stad van mijn hart. Het lijkt op een grote bouwput, er zijn complete straten met huizen zonder voorgevels, ik snap er niks van. Het verkeer is druk en chaotisch, als overal in Bangladesh. Bangladesh is niet te begrijpen en al helemaal niet te beschrijven, je moet het gewoon gezien hebben en zelf ervaren.

Rondom Bogra liggen verschillendehistorische sites, waarvan Mahastangarh de eerste is, een oude stad die deels dateert van het begin van onze jaartelling. Echter, er is niet veel meer bewaard gebleven dan resten van de oude poort, de "bron van het leven" (Jiyat Kunda) en een aantal uitgestrekte bakstenen muren, die overal door het landschap slingeren. Binnen de muren ligt gewoon landbouwgrond en lopen koeien en geiten rond. Gezien de populatiedichtheid van het land, moet elke vierkante meter gewoon benut worden. In het naastgelegen museum is meer te zien, van bronzen goden tot zilveren munten tot stenen dildo's. Ehhh...

Minder bekend (alles is relatief) is de Gokul Meh, ofwel de Behular Basar Ghar, een oude Buddhische tempel, welke lijkt op een grote, met gras overgroeide berg met allemaal stenen meditatiehokjes. Kindjes proberen boekjes in het Bengaals te verkopen, mar geen ons ons is de taal machtig.

De familie van onze chauffeur (met zijn slechte muzieksmaak) nodigt ons uit om thee (tsai) te komen drinken, een ritueel dat we bijna dagelijks meerdere keren meemaken. Als groep krijgen we steeds meer routine: het water wijgere omdat we niet weten waar het vandaan komt, de gepofte rijst met chili's is erg goed, et als appels en bananen, maar de zoete appeltjes, ter grote van druiven, varieren heel sterk in kwaliteit. Zoete rijst vindt niemand lekker behalve ik, maar we verdelen de porties altijd zo, dat het lijkt of we allemaal wat gegeten hebben en het gewoon lekker vinden. En terwijl de gastheer/vrouw rent om extra voedsel te halen, loopt het hele dorp uit om ons te bekijken. En terwijl een deel van de mensen zich opstelt voor het raam (wat de enige lichtbron is), komt een ander deel van de mensen gewoon gezellig de woonkamer inlopen om ons aan te staren. Een woonkamer, die in vele huizen tevens slaapkamer en keuken is, het bed dient als bank.