19 januari 2006

Mijn vrijwilligerswerk in de mobiele oogkliniek in de omgeving van Panchagar zit er helaas weer op. De basis van het geheel, een oogziekenhuis in Dinajpur, is moderner dan ik verwachtte, er werken maar liefst 5- man aan vanalles en nog wat, als het maar met ogen te maken heeft. Een van de  artsen, doctor Islam, heeft echter ook een privekliniek aan huis, welke al iets minder formeel oogt (maar wel duurder is). De operaties die ik daar gezien heb (als het aanleggen van een nieuwe traanbuis) gaan er in NL hopelijk anders aan toe. Ik kan me niet voorstellen dat een arts hier in je neusbeen gaat hakken (dat stukje tussen je ogen) met alleen een lokale verdoving...

De mobiele kliniek is echter echt primitief, het is een improvisatorisch ingerichte afdeling in een school, met vier klaslokalen als slaapzalen (wat stro op de grons, paar dekens erop en dat is het!) en een klaslokaal als operatiekamer. Meer dan twee tafels waar patienten op kunnen liggen (normaal tafels voor leerlingen), een paar tafels voor de instrumenten en een microscoop. En niet te vergeten een aggregator voor als de stroon weer eens uitvalt. En hoewel de kliniek duis primitiever dan primitief is, is het een goede oplossing om tientallen Bengalen binnen een dag gratis van hun staar af te helpen en hen weer te laten zien. Op locatie, wat de opkomst verhoogt.

Van de 1000 Bengalen worden er 65 geselecteerd. De overige mensen hebben vaak geen oogziekte, of hebben wel iets aan hun ogen, maar niet eens waar oogdruppelafdoende tegen helpen. De troebele (kristallijne) lens van de patienten wordt verwijderd en vervangen door een plastic lens, een ingreep die nog geen 10 minuten in beslag neemt. En terwijl de arts een patient opereert, wordt op de naastgelegen tafel de volgende patient klaargelegd voor de operatie. De locale verdoving vindt (letterlijk!) buiten plaats. Wat een efficiency!

Mijn takenpakket bestat uit het afplakken van ogen, het klaarzetten van dingen en het praten met patienten. (Niet dat we elkaar begrijpen, maar daar gaat het niet om. Iedereen is blij met "Miss Enny from Holland". Ik krijg zelfs een afscheidcadeau!!!

's Avonds wordt er gezongen, ook ik ontkom er niet aan. Om de aandacht af te luiden grijp ik echter naar een van de fluiten, waar ik best redelijk geluid uitkrijg, zoveel zelfs dat ik de volgende dag een fluit krijg zodat ik meer op kan treden. Ehhhh, dat is niet helemaal de bedoeling!

De dag naar de operatie worden de patienten nog even aan een kleine controle onderworpen en na nog een dagje logeren in de school, kan het verband eraf en mag iedereen naar huis. Eind goed, al goed.