Ergens in februari heb ik de uitnodiging van Made gekregen om met hem mee te komen naar Yeh Gangga, het dorp hij vandaan komt, waar zijn ouders wonen en waar hijzelf ook weer wil gaan wonen zodra hij getrouwd is. Belangrijkste reden om me mee te nemen: hij wil bewijzen dat zijn dorp leuker is dan mijn dorp. Na bijna twee maanden Bali ben ik voor het eerst in Yeh Gangga beland, maar niet met Made maar met mijn eigen familie. Tijdens het eerste bezoek ben ik echter niet verder gekomen dan Yeh Gangga Sari, een absolute aanrader overigens voor mensen die zich een middenklasse hotel met zwembad en zeezicht kunnen veroorloven (US$ 30 per nacht).

Een paar dagen later ga ik dan 'echt' naar Yeh Gangga. Een leuk dorp, dat moet gezegd worden. Niet groot, niet touristisch, al zijn er wel een paar hotels in de omgeving. En er is een zee en een strand en dat is dan wel weer leuk. De mais welke op het strand wordt verkocht is ook een aanrader. Je raadt het al: mais is een van die dingen die in Tajen niet te krijgen is. Yeh Gangga schijnt bovendien een van de beste plaatsen te zijn om van een romantische zonsondergang, maar in plaats van romantiek zit ik met Made en Royong op het strand mais te eten en te praten over mijn lessen.

Een nieuw project?

En dan komt de vraag: wil ik ook in Yeh Gangga les geven? Naja, ik heb nog wel een vrije ochtend, dus waarom niet. Maar Bali is Bali en Bali is nogal bureaucratisch, dus... Wanneer je echter de juiste vriendjes hebt (of een hoop geld), dan is het soms mogelijk snel door de bureaucratische systeem te komen. De oom van Royong is namelijk kepala Binas (bestuur van een deel van het dorp) en voordat ik het weet bespreek ik het plan om les te geven met hem en zit ik met zijn familie aan tafel voor het diner. Was het niet de bedoeling dat ik bij Made zou eten? (En waar is-ie trouwens? Formele gesprekken voer ik liever in het bijzijn van een tolk.) Ehhhh... Terwijl ik eet komt Made binnen, hmmm, ik word inderdaad ook bij hem aan tafel verwacht. (Grappig dat ik deze uitdrukking gebruik, ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst aan een tafel gegeten heb. Meestal zit ik in de bale met een bord op schoot. En bestek gebruik ik ook al niet...) Even later dus mag/moet ik nog meer eten. Ook Made's moeder is een goede kokkin en ze heeft duidelijk extra moeite gedaan vanwege mijn komst: hoewel zijn ouders in de vishandel zitten en het hele huis vol manden met vis staat, krijg ik kip te eten. Superschattig. Ze vinden het helemaal te gek dat ik les wil geven in hun dorp. Dus wanneer ik tussen de lessen door uit wil rusten en lunchen, mag dat in hun huis. Ook bij Royong ben ik welkom. Of zou ik toch maar op de uitnodiging om te zwemmen in Yeh Gangga Sari gaan? Wie denkt dat ik me alleen voel op Bali, heeft het mis...

Maar goed, ik verruil Yeh Gangga dus voor Tajen en wacht vol spanning op hetgeen Made en Royong voor me regelen. Hoewel we per telefoon/SMS in contact blijven en ik op zich alle vertrouwen in de beide heren heb, ben ik toch een beetje onzeker.

Volledig onterecht!

Wanneer ik op vrijdag voor mijn eerste les op de school aankom, staan alle kinderen me al op te wachten. Honderden kindjes die in koor 'Hello Jenny' roepen, dat is echt het laatste waar ik op gerekend heb! Bovendien blijkt dat de kinderen officeel geen Engelse les hebben die dag: vanwege offeringen bij de Pura Batukaru vindt het schoonmaken van de school (door de kinderen) op vrijdag plaats en eigenlijk zouden ze daarna vrij zijn om de offeringen voor te bereiden. Desalnietemin zitten er 45 kinderen in mijn klas!!! Het niveau van deze kinderen is hoger dan het niveau van de kinderen in Tajen. Althans, qua gramatica en tekstbegrip (de hekele punten in Tajen). Ook zijn de kinderen duidelijk meer gedisciplineerd, best lekker. Halverwege de les maak ik kennis met de Kepala Sekolah, het hoofd van de school. Ik vertel hem over de conversatielessen die ik in Tajen geeft (niet verplicht voor de kinderen) en samen met hem en de kinderen wordt besloten dat dergelijke lessen ook in Yeh Ganga zullen plaatvinden, in ieder geval voor de duur van mijn verblijf hier. Ook in de toetsweken en in de vakantie. Geweldig toch?

Potong gigit

Voor de avonduren ben ik uitgenodigd om Balinese dans te bewonderen welke plaats vind tijdens de tandvijl ceremonie (upacara potong gigit). Bij deze ceremonie worden de tanden van pubers tot op gelijke lengte afgevijld, onregelmatige tanden getuigen van een slechte geest. (Jammer trouwens dat heel veel jonge kinderen hier vanwege overmatige snoepen en slechte verzorging al onwijs rotte tanden hebben!) De dans is een solodans, al danst de danseres tijdens het laatste deel van de dans (vrij uitdagend) met de mannen uit het publiek. Tijdens deze dans maakt de rest van het dorp kennis met mij en vraagt een aantal meiden of ik ook op hun school les wil komen geven. Helaas zit dat er even niet in, maar ik nodig ze uit om me op te zoeken wanneer ik les geef. Het is een klein dorp, zo moeilijk is het niet om me te vinden lijkt me.

Zee

Door lessen op rare tijden en vervolgens de dans is het al laat wanneer Marije en ik eindelijk ons eten naar binnen werken. Maar dat is dan wel in een kleine warung met uitzicht over de zee. En daar blijven we tot in de kleine uurtjes hangen.

(En omdat we geen zin hebben om nog naar Tajen terug te keren slapen we met zijn viertjes in Royongs huis.)

De volgende ochtend vroeg weer uit de veren: de heren hebben het plan opgevat om met ons naar de zonsopkomst te kijken. Naja, de zo is inmiddels al op, maar het is leuk om de vissersboten met de vroege morgen vangst binnen te zien komen. Wanneer een bootje aankomt wordt het met de hulp van een man of 10 het strand opgerold en de vangst wordt meteen verkocht. De bootjes en de netten vormen een kleurrijk geheel in de vroege ochtendzon. Wanneer ik een paar uurtjes later mijn ontbijt naar binnen werk, weet ik zeker dat de vis ECHT vers is!