Ik ben weer terug op Bali en mijn vakantie is over (haha). Ik besteed mijn dagje Kuta dan ook aan weinig anders dan het regelen van dingen voor de lessen. Helaas met een Indonesische (in)efficiency, het is warmer dan warm...

Desa Tajen, het dorp waar ik les zal gaan geven ligt ten noorden van de stad Tabanan. Niet een waar veel touristen komen, op een enkeling op doorreis naar de beroemde Tanah Lot tempel na. Tajen is een klein dorp zonder al te veel faciliteiten, al is er (gelukkig) wel stromend water in elektriciteit. Dingen als internet en televisie zal ik moeten missen wanneer ik in Tajen zit, al is voor mij alleen dat eerste een gemis :-)

Wanneer ik in Kuta praat over mijn plan om naar Tajen te gaan, wordt me gevraagd of het mogelijk is mee te komen voor een dagje. Wat mij betreft wel: lijkt me gezellig, ik kan best wat hulp gebruiken en een auto is wel verrekte handig omdat mijn bagage ook naar Tajen moet. En dus vertrekken Martine (NL), Lucy (D), Made en ik naar Tajen.

Crematie

Op weg naar Bedugul, waar een tempel ligt die we willen bezoeken, stuiten we op een begrafenis ceremonie. Balinezen worden in principe gecremeerd, maar vaak gebeurt dit niet meteen na de dood. Een crematie schijnt nogal duur te zijn (zo'n US$ 4000), wat natuurlijk een hoop geld is. Vandaar dat de overledenen vaak eerst begraven worden en wanneer er gespaard is wordt men meestal alsnog gecremeerd. Vaak samen met andere overledenen om de kosten te drukken.

De overledenen ligt opgebaard in een grote draagbaar en het hele dorp loopt uit om afscheid te nemen. Blijkbaar is het geen probleem dat we een kijkje nemen, zolang we maar op een gepaste afstand blijven uiteraard. De stemming is overigens totaal niet droevig, ik zou het eerder utibundig willen noemen. Grappen vliegen over en weer en iedereen heeft schik wanneer ik de man naast me duidelijk maak dat ik niet met hem wil trouwen omdat hij te oud is...

Bedugul

Verder naar Bedugul, door bergen en prachtige rijstvelden om tempel te bekijken. De tempel (Pura Ulun Danau Bratan) ligt in/bij het Bratan meer, een prachtig meer tussen verschillende bergen, welke deels tussen de wolken verscholen gaan. De tempel zelf dateert uit de 17de eeuw en is gewijd aan Dewi Danu, de god van het water. Bovendien ligt de tempel in een prachtig aangelegd park ten midden van een zee van bloemen. Echt heel mooi!

Bij de tempel is een of andere ceremonie gaande. Mensen worden met vrachtwagens vol tergelijk 'aangeleverd' om hun offers te brengen. Iedereen uiteraard in traditionele kledij. Voor de mannen houdt dit in dat ze een wit hoofddeksel dragen en een wit shirt (en een sharon), de vrouwen lopen er echter heel kleurrijk bij. Na de offeringen wordt me gezegend en krijgt men een paar korrels rijst op het voorhoofd, in het haar en in de hals/borststreek. Ook draagt men bloemen achter de oren. (Diana heeft me uitgenodigd om eind van de maand naar haar dorp te komen om met haar naar de tempel te gaan, lijkt me super!) Aan het eind van de ceremonie wordt er fruit en water uitgedeeld aan de aanwezigen en dan vertrekken we naar Tajen, eindbestemming van de reis. Althans, voor mij...

Terug in Tajen

Ik ben natuurlijk eerder in Tajen geweest, maar slechts een weekje. Het verbaasd me dan ook echt hoeveel mensen me nog kennen. Wanneer we van huis naar school lopen, hoor ik van allerlei kanten mijn naam roepen. Ook de kinderen zijn door het dolle heen wanneer ze me zien en eigenlijk is het compleet overbodig om me voor te stellen. Ik stel Lucy en Martine voor aan de kinderen en dan beginnen de lessen.

Op woensdag sta ik niet in mijn eentje voor de klas, de vaste Engelse leraar is er dan ook. Een aardige man, maar zijn Engels is slecht... En hoewel ik best weet dat de kinderen op woendsdag uit het boek moeten leren, lijkt het me nuttiger om gebruik te maken van de mensen die bij me zijn en dus gaan we een eenvoudige conversatie oefenen. Omdat klas 5 en 6 (SD/basisschool) samen les krijgen, is de klas ontzettend groot. Het lukt me beter dan vorige keer om de kinderen stil te krijgen (tolong diam!), maar dingen uitleggen in het Indonesisch blijft een hele opgave. Ik doe een poging en over het algemeen begrijpen de kinderen mijn gestuntel best, al ben ik af en toe erg blij dat Made bij me is om een paar dingen te vertalen. Hij is echter onverbiddelijk en laat me het eerst zelf proberen. Gelijk heeft-ie, wanneer hij de volgende keer er niet bij is zal ik het ook alleen moeten klaren. Jammer, want conversaties in kleine groepjes zijn erg leerzaam voor kinderen.

Later die middag geef ik nog les aan de 4de klas, waar tot mijn grote opluchting minder kinderen in zitten, zeker omdat ik er nu alleen voor sta. (De rest is even lunchen, gelijk hebben ze, het is al laat in de middag.) En ja, ik ben kappot moe naar mijn eerste lesdag, maar leuk is het wel!