Geen bezienswaardigheid, maar een noodzakelijk kwaad. Ik heb visa nodig van Mongolie en Rusland. Het Mongoolse visum is geen probleem, een spoedvisum kost 40 euro, wat een fractie van de Nederlandse prijs is. Meer dan een paspoort en wat foto's heb je niet nodig. Geen hectische taferelen, makkie dus. En de ambassade is snel te bereiken met de metro, welke altijd vol lijkt te zijn in Beijing, maar wel snel en goedkoop is (30 cent).

Het Russische visum heeft helaas meer voeten om aarde. Om 12 uur sluit de ambassade, maar helaas kunnen we (i.v.m. het eerder genoemde Mongoolse visum) niet eerder dan een half uur voor sluitingstijd bij de ambassade zijn. Daar staat echter een hele lading mensen op de stoep. Geen rij, alleen een massa. En de poort blijft dicht. Een paar minuten voor twaalven krijgen we het advies om de volgende morgen terug te komen. Baal.

De volgende morgen hoeven we minder lang te wachten. We hebben pasfoto's, uitnodigingsbrieven en kopieen daarvan, paspoorten en kopieen daarvan, kopieen van onze verzekeringspassen (zoektekosten) en een hele hoop geld. We zijn een dag 'te laat' voor een urgent visum en moeten nu een express visum hebben. Is 40 euro duurder. Grom. (De totale kosten zijn nu 140 euro, iets meer dan de Nederlandse prijs, daar gaat onze winst...) Maar dan heb je wel na twee uur een visum. En dat scheelt. En in de tussentijd bezoeken we de Lama tempel die niet al te ver van de Russische ambassade ligt. Kijken we naar de vele gelovigen die immense hoeveelheden wierrook offeren en naar de vele prachtige vertrekken met de mooiste Buddha's. Een nuttige besteding van mijn wachttijd!

Over de muur

Tuurlijk, wanneer je in China bent, moet je de Chinese muur zien. Genoeg muur natuurlijk, de oorspronkelijke muur was bijna 7000 km lang! Diederik en ik zijn naar de muur bij Jingaling gegaan, een km of 200 vanaf Beijing. Eerst met de bus naar Miyun, een lange rit omdat de bus continu moest stoppen om mensen in en uit te laten. En we waren al een hoop tijd verloren omdat we de vertrekplaats van de bus niet konden vinden... (Dit klinkt dom, maar iedereen die in China geweest is, kent dit probleem vast!) Naja, in Miyun staan echter voldoende minibusjes die wel als taxi willen fungeren en voor 20 euro boeken we een retourtje muur, zo'n 100 km verderop. Geen slechte deal, toch?

De eerste aanblik van de muur is gaaf. Bergen met de muur als een slang die eroverheen slingert. Hier en daar wachttorens. Kollosaal.

We klimmen tegen de berg op naar de muur, wat nou kabelbaan? En dan beginnen we aan een trekking van zo'n 4 uur naar Simantai. Het beginstuk is zwaar. De muur is niet zo breed en bovendien is dit stuk (nog) niet restaureerd. Veel losse stenen en uitkijken geblazen dus! Irritante verkopers helpen je daar elke paar seconden wel aan herinneren. De klim is steil, op handen en voeten gaan we omhoog. De eerste wachttoren voelt als een verlichting. Eindelijk wat schaduw, het kwik overstijgt de 35 graden. Maar de afdaling biedt geen verlichting, dit stuk muur is er nog slechter aan toe en is zo mogelijk nog steiler. Echt een 'waar-ben-ik-aan-begonnen' moment. (Zeker omdat mijn verstuikte enkel nog niet 100% is, ookal heb ik er in de stad geen last van.)

De trekking wordt echter minder zwaar met de tijd. Af en toe kom je andere mensen tegen, maar het is niet al te druk. Alleen blijven verkopers meelopen... Van wachttoren tot wachttoren, dan is er een wisseling van de wacht. Sommige vallen je niet al te lastig, sommige wel. Maar ze wijzen continu de weg, wat best handig is, want sommige stukken muur zijn onbegaanbaar en dan kun je beter het hazenpaadje langs de muur nemen.

Pas na een paar uur begin je de muur echt te waarderen. Zo lang lopen en klauteren over iets wat ooit door mensenhanden gebouwd is... Great! (Heet het daarom de 'Great Wall' in het Engels???)

Wanneer we Simantai naderen, neemt de staat van de muur toe. Grappig om een stukje gerestaureerde muur te zien, maar ook een beetje nep. Zeker met de bijbehorende kabelbaan, het paragliden, de bootjes, het meer enz. En als klap op de voorpijl moet je extra betalen om de kabelbrug op te mogen, die we moet nemen om het terrein te verlaten (of je moet bijna 4 uur teruglopen). Ruikt naar chantage! Slimme lui, die Chinezen.

Zomerpaleis

Misschien waren mijn verwachtingen te hoog, misschien moet ik alle steigers de schuld geven die Beijing klaar maken voor de Olympische Spelen in 2008, maar het zomerpaleis viel me enigszins tegen. De ligging op de heuvel is leuk, net als de uitzicht over de stad en het Kunming Lake, het park is wederom goed onderhouden, maar veel vertrekken en tempels zijn gesloten. En hoewel alle buitenkanten zeker wel bijzonder zijn met alle ornamenten en drakenkoppen, is het het niet niet helemaal voor mij. Jammer dan.

De Verboden Stad

De Verboden Stad is grooooot! Een wirwar van smalle steegjes, poortjes, pleintjes en vele vertrekken bijna zonder uitzondering als mini-museum fungeren. Porcelein, stempels, beelden, je kan het zo gek niet bedenken. Heerlijk om hier een middagje te dwalen en alles te ontdekken, er is zoveel te zien. En dan kopen we niet eens extra tickets om dingen als het klokken en horloge museum te bezoeken...

Een aantal gebouwen is al in gereedheid gebracht voor 2008, de verf ziet er fleurig uit. Net een beetje te fel naar mijn mening. Andere gebouwen worden ter plekke geschilderd of staan wederom in de steigers. Maar sommige gebouwen hebben nog hun 'orginele' fletsrode kleur en de 'authentieke' schilderingen op de houten balken onder het dak. Wou dat het zo kon blijven.... Maarja, dat is wellicht mooi voor buitenlandse touristen, maar niet voor de Chinese bezoekers. En die zijn in de meerderheid. 

Plein van de Hemelse Vrede

Het grootste plein ter wereld, een ode aan Mao. Zijn mausuleum staat hier ook, maar ik ga geen uren in de rij staan om een blik op de dode leider te werpen. Zijn afbeelding is genoeg voor mij, zeker in combinatie met de vele horloges met de afbeelding van een zwaaiende Mao en het 'rode boekje' wat overal te koop is.

Nee, Tiananmen Square (zoals het hier heet) is een rare en bijzondere gewaarwording. Bekend van TV en de studentenopstanden in 1989. Drukte van verkopers, maar die vallen enigszins in het niets op het grote plein. Net als de vele touristen. Een groot stuk grauw beton, al zijn er vlakbij het paleis wat vlaktes met kunstgras in het kader van meer groen in Beijing. En er is een hoop rood: al die Chinese vlaggetjes overal... Een zuil ter ere van de gevallenen. Het parlement. 's Lands trots?

Hutongs

Ook de beroemde achterafstraatjes van Beijing moeten er aan geloven, ook deze moeten gesaneerd worden lijkt het wel. Volgens de Lonely Planet het orginele Beijing, wat echter wordt weggestopt achter grote muren met afbeeldingen van tempels enzo. Fietstaxi's proberen desperaat tourtjes te sluiten. Maar toch is het grappig om een van de wijken in te lopen. Te kijken naar het leven daar, waar het ook druk is, maar op een andere manier. Naar de kleine winkeltjes, de fietsen en de wapperende was. Hoe lang nog?