Batam

Het is raar om na 5 jaar weer terug te zijn op Batam, het kleine Indonesische eiland voor de kust van Singapore waar ik 5 jaar geleden stage gelopen heb... Heel raar. Ik ben hiet met mijn moeder. Raar. En er is een hoop veranderd de afgelopen 5 jaar, ik heb soms moeite de weg te vinden in het stadje waar ik woonde!!!

Alles is duurder geworden, met name het vervoer. Of het ligt aan de dalende waarde van de rupia of de stijgende brandstofprijzen, geen idee, maar het is wel opvallend. Desalnietemin wil iedereen me als vanouds een ojek of taxi aansmeren. Tidak mau... De wegen zijn verbeterd. Kampongs met kleine houten hutjes zijn ineens verdwenen, althans, langs de grote wegen van het eiland van en naar de haven. Er zijn vele nieuwe wijken gebouwd. En een hoop hotels en shopping malls, maar voor wie? De rode aarde is echter onveranderd. Er is minder groen. Sfeer is er nog steeds niet echt. Al heeft men wel een serieuze poging gedaan de aanblik van de huizen te verbeteren door ze in allemaal felle kleurtjes te verven. Internet is echter nog steeds traag... En het ziekenhuis waar ik mijn bloedsamples bewerkte heeft inmiddels een aantal nieuwe vleugels.

Veel is er echter niet te doen voor de gemiddelde toerist, op winkelen na dan. Maar aangezien ik niet elke paar weken een lading spul naar Nederland wil sturen en ook niet al te veel mee wil slepen, ga ik even niks kopen. De bruggen aan de zuidelijke kant van het eiland vind ik niet speciaal genoeg om nogmaals te bezoeken en Nongsa, het enige stukje strand van het eiland ook niet. Ik heb dan ook niet echt een reden om nog een keer terug te komen. Nou ja, misschien vanwege de goedkope vliegtickets naar allerlei Indonesische bestemmingen, een groot voordeel boven vliegen vanuit Singapore.

Toch is het goed hier weer terug te zijn. Mijn nieuwsgierigheid, hoe het eiland zich ontwikkeld heeft in vijf jaar, is hoe dan ook bevredigd. (Ik ben heel benieuwd hoe Bangladesh over een paar jaar zal zijn, nog zo'n plek waar ik toch wel een keer naar terug wil denk ik...) Vooruitgang is niet altijd een verbetering, een van mijn favoriete pujasera's (food courts) heeft plaats moeten maken voor een Mac Donalds. Ook is het appart om mijn moeder te laten proeven van de sfeer van mijn woon- en werkomgeving van een paar jaar terug. En om haar bakso (meat ball soup) te laten proeven, die onveranderlijk lekker is!

Bintan

Bintan is slechts een uurtje varen van Batam verwijderd (net als Singapore trouwens), maar is een hele andere wereld. Veel knusser en gezelliger. De kleine, sfeervolle straatjes met de vele winkeltjes en markten. De mensen, die allemaal een praatje willen maken maar in tegenstelling tot Batam niet zo opdringerig zijn. De huizen, gebouwd op palen. De zee en de kanalen. De rode lampjes van alle huisaltaartjes. En alle Buddhistische tempels, kerken en moskeeen.

Bovendien bevindt mijn favoriete stukje strand zich op Bintan: Pantai Trikora, km 42. Ofwel Shady Shack. Houten hutjes in de vloedlijn. De overweldigende rust. Maar bovenal de gezelligheid en gastvrijheid van Lobo (en zijn familie) maken dit tot een plaats waar ik om de een of andere reden steeds weer terugkeer. Boekje erbij, muziekje erbij en relaxen maar! Helaas laat het weer ons een beetje in de steek, dus zonnenbaden en zwemmen is er niet bij. Maakt verder niet uit, we hebben ons PRIMA vermaakt.

Helaas is ons bezoek aan de touristische attracties van Bintan in het water gevallen: door de regen konden (en wilden) we geen bootje huren naar de Sangai Ular (Slangenrivier) met zijn mangrovenbossen en de Chinese tempel en ook hebben we Penyegat niet kunnen bezoeken, een Maleisisch aandoend dorpje op een naastgelegen eiland. Tja, misschien een volgende keer dan maar???

Indonesië groter dan Europa. Hoewel ik bijna een jaar door Azië reis, heb ik geen tijd om het hele land te ontdekken. Van Sumatra zie ik deze reis alleen maar de eilanden Batam en Bintan. Wil je meer van Sumatra zien? Dan is dit een leuke route door Sumatra.

Op IkReis vind je meer inspiratie voor routes door Indonesië.