13 januari 2006

Ik zit nu in Bangladesh, een van de armste, dichtbevolkste en meest corrupte landen ter wereld, thuis bij de directeur van BWCA, de prganisatie waarvoor ik (in samenwerking met SIW in NL) vrijwilligerswerk ga doen. Ik had niet gerekend op homestay voorafgaand aan mijn project, maar ik kan zo wel kijken hoe het er in een Bengaals gezin aan toe gaat. 

En ja, er is armoede, er zijn ontzettend veel sloppenwijken, echt overal. Er zijn weinig internetcafe’s, veel fietstaxi’s, geen blanken, weinig mensen die Engels spreken, veel muggen en een paar kakkerlakken. Ziek ben ik nog niet geweest, ik word door mijn gastgezin volgepropt met vanales en nog wat, meer dan ik op kan. Zeker omdat er bij elke maaltijd, inclusief het ontbijt, rijst met verschillende bijgerechten worden geserveerd. Toch, de stelregel ‘Je moet wel alles eten, maar niet alles weten’ geldt ook hier. De hersens die ik gisteravond kreeg voorgeschoteld, en waarvan ik braaf een paar kleine hapjes nam, hadden vast beter gesmaakt wanneer ik niet wist wat het was....