9 januari 2006

Nadat ik afgelopen week de Engelse lessen van klas 2, 3 en 6 van Baan Unrak in Sangklaburi heb overgenomen, ben ik nu weer 'gewoon' de toerist uit aan het hangen. Hoewel ik de kinderen maar heel kort onderwezen heb, was een aantal zichtbaar teleurgesteld dat ik na het weekend niet meer terug zou komen. Velen wilden nog snel een afscheidsknuffel... Een teken dat ik het toch best goed gedaan heb? Ik heb in ieder geval mijn best gedaan, eigenlijk had ik langer moeten blijven, wat ik ook wel gedaan zou hebben als ik niet naar Bangladesh zou vliegen. Maar daar wacht weer een andere uitdaging!

Toch is het een apparte ervaring om deze kinders te onderwijzen. Sommige reageren zo anders dan 'normale' kinderen, veel aanhankelijker, terwijl anderen juist weer helemaal geen emoties tonen. Zo liep er een peuter rond, waar je werkelijk alles mee kon doen (optillen, aaien, tegen spreken). zonder dat-ie ook maar een spier verrekt. Arm kind. Geen idee waar het vandaan kwam en wat het allemaal had meegemaakt.

Node uit klas 3 maakte een tekening van een vrouw, haar moeder. Omdat ook enkele vrouwen bij het weeshuis in de weverij werken, sommige met kinderen, vroeg ik aan Node of ze met haar moeder in Baan Unrak woonde. Nee, ze woont bij papa, alleen weet ze niet waar hij is....

Ook ontmoette ik een Birmese onderwijzer die tijdens zijn les beschoten is (door het leger) en maar net op tijd een klooster in kon vluchten. Nu wordt hij gezien als een held, maar wel een held die 'zijn' land niet meer in kan en nu in Thailand woont. Een verblijfsvergunning heeft hij (heeft lang niet iedereen, er zitten ook een hoop illegalen), maar eigenlijk wil-ie ook een paspoort.

Zaterdag, weekend. Ik ben nogmaals naar het Mon-dorp aan de overkant van het meer gelopen, nu om de tempel en het klooster te bezoeken. Een tempel die is gesubsidieerd (waarschijnlijk) door illegale handel en extra tax door de Drie Pagode Pas. Wanneer er maar een grensovergang beschikbaar is in de omgeving, heb je macht, die kun je misbruiken. De tempel is wel aardig, het klooster is weet me meer te boeien. Het is best groot, er zijn veel mozaieken en de gehele bouwstijl spreekt me wel aan.

Ene vrouwtje duwt me in briefje in mijn handen of ik geinteresseerd ben in een tochtje over het meer. Ze spreekt echter geen woord Engels! Na wat afgedongen te hebben ga ik akkoord, ik ben namelijk wel benieuwd naar het oude Sangklaburi, wat bij aanleg van het meer ondergelopen is. Veel is er niet meer te zien (helemaal niet omdat in deze tijd van het jaar het water hoog staat), op wat uitstekende delen van tempels na. Een raar gezicht, zeker de vier stenen muren met allemaal Buddha-beeldjes erin gemetseld, waarvan er maar een paar rijen te zien zijn. Verder is de omgeving gewoonweg adembenemend, het meer, de bergen, de dorpjes aan het water, de velden met suikerriet en natuurlijk de lange houten brug.

In de middag met de bus naar Kanchanaburi. Een snelle rit, de wegen zijn fantastisch in Thailand, alleen wilde de chauffeur me afzetten. Af beter: hij wilde me niet afzetten op de plek waar ik uit wilde stappen (we reden er gewoon langs, alleen had ik het niet herkend in het donker...), maar hij was wel bereid, uiteraard tegen betaling, om terug te rijden. Mooi niet dus, ik heb gewoon een motortaxi genomen. Kan best met bagage :-)

Erawan

En net als heel veel Thai heb ik op zondag de Erawan waterval bezocht, een waterval die uit 7 trappen bestaat, waar een trail van 1.5 km langs loopt. Erg mooi, het naar boven klimmen was beslist niet te zwaar ofzo en de poelen onder de watervallen waren lekker om even een duik in te nemen.