25 december 2005

Er ligt een stormfront ten zuiden van Myanmar. Gelukkig heb ik er weinig van gemerkt, op een paar regebuien na en een hele hoop stroomstoringen. Geen licht dus, geen warm water en ook geen internet. Maar nu dus weer eens een berichtje vanuit Rangoon, nu nog de hoofdstad van  yanmar. Maar er komt een nieuwe hoofdstad, meer in het binnenland en 'dus' veiliger. Moeilijk er aan te vallen vanaf zee. Hoe paranoide kun je zijn??? In 3 maanden tijd zijn er nieuwe wegen angelegd, gebouwen iit de grond gestampt en zijn verschillende ministeries al verhuisd. Binnen een paar maanden moet de hele operatie voltooid zijn. Gekkenwerk? Met dwangarbeid kan helaas veel.

Even een weekje terug in de tijd, zeg het is momenteel weer 19 december. Diederik en ik hebben een dagje fietsen gehuurd om 'relaxed' naar Inle Lake te fietsen zo vlak voor onze drie daagse trekking. Maar ja, wanneer er geen verkeersborden zijn en de wegen slecht zijn, kun je de weg kwijt raken. Althans, we zijn steeds wel de goede kant op gereden (gewoon naar het zuiden), maar de weg hield dus gewoon op... En dan rijdt je ineens over veel te smalle dijkjes tussen de rijstvelden door, terwijl je je best moet doen om niet ineens in de velden te vallen. Tot grote ergenis van een waterbuffel (en tot groot genoegen van een paar lokale landarbieders) is dat Diederik niet helemaal gelukt... Ach, alleen zijn voeten zijn nat en vies geworden, maar dat  ijn de mijne ook. Zeker toen ook deze 'weg' ophield te bestaan en we door een drassige weide verder moesten lopen. Lopen ja, want fietsen was inmiddels onmogelijk.

Niet lang daarna hebben we echter de 'hoofdweg' gevonden en konden we onze tocht naar het meer vervolgen. Al hebben we eerst een Max (zoete lokale fanta) gedronken op de goede afloop... Bij mensen thuis, omdat er geen zithoekje was, heeft het winkelvrouwtje ons gewoon in haar huiskamer gelaten. Met handen en voeten zijn we uitgenodigd, ze sprak geen woord Engels. Zo lief en gastvrij! (Aangezien we niet bepaald fris meer waren/roken, opperde we al gekscherend dat we net zo goed naast de varkens hadden kunnen gaan zitten.) Terug zijn we om begrijpelijke redenen maar met de boot gegaan.

's Avonds zijn we bij een van de hotelmedewerkers gaan eten, weer eens wat anders dan in een restaurant!

De volgende morgen zijn we in drie dagen naar Kalaw getrokken. Allereerst hebben we de drijvende markt van Inawa bezocht, die gelukkig nog niet zo toeristisch is als zijn broertje in Thailand, maar ook niet meer zo autenthiek als het ooit geweest moet zijn. Weinig groenten en vis dus, maar wel veel bootjes en een hoop drukte en leuk om te zien. En toen moest er gelopen worden. Een warme en af en toe steile tocht, maar wel erg mooi. Door dorpen van verschillende minderheden (Pa-O en Padaung), maar ook langs/door hun velden. et kool, rijst, pepers, tomaten enz.

We hebben in Buddhistische kloosters overnacht. Tochtige houten gebouwen zonder poespas. Enigszins primitief, op veel te dunne matjes en gedurende de tweede nacht met veel te weinig dekens (koud, zelfs in een fleece-trui!). Maar wat een ervaring! Tijdens de maaltijd de eerste dag zijn we getuige geweest van het avondgebed van de novices (jonge monniken, deze waren zo'n 5-6 jaar oud) die gehurkt ruim een uur hebben gebeden. Al die kleine kaal geschoren kinderhoofdjes in rode pijtjes in een schaars verlichte tempel, heel sereen en mysterieus! En de volgende morgen om 5 uur herhaalde dit riueel zich nogmaals, een niet verkeerde manier om wakker te worden. Al dacht een ander groepje toeristen daar helaas anders over... Het tweede klooster was bijna onbewoond, er woonden maar twee monniken. Echter, aangezien iedere Buddhist in Myanmar een aantal dagen per jaar het klooster in moet, is het soms ook drukker, met name rond volle maan. De echte piek ligt echter rond Vesak Day (de verschijning van Buddha, in mei) en rond Vassa, de regentijd.

En hoewel Kalaw een kleine en gemoedelijke (koloniale) stad is (bijna saai zo rustig), is het dan toch weer even wennen om na drie dagen in de bewoonde wereld terug te zijn. We hebben dan ook lekker rustig aan gedaan (mag ook wel na drie dagen lopen) en vanuit een theehuis lekker naar voorbijgangers gekeken. En aangezien het marktdag was, was er een hoop te zien. En de (gratis) groene thee en de (bijna gratis) Indiase hapjes waren verrukkelijk, haha.

De 23ste hebben we de bus van Kalaw naar Bago genomen (17 uur) en de rest volgt een andere keer :-)