www.outofasia.nl

Weer thuis

5 oktober 2006

Nog een paar nachtjes slapen en dan zit ik in het vliegtuig... Ik kan niet wachten! Hoewel ik enorm uit keek naar mijn vertrek in november vorig jaar, was ik eigenlijk tot op het laatste moment wel bezig met het regelen van allemaal dingetjes en het afscheid nemen van mijn omgeving. Nu niet. Het gevolg is dat ik niet zo goed weet hoe ik mijn laatste daagjes in Nederland moet doden. Gevolg: ik sla zo af en toe eens een Indonesisch tekstboek open, de Harry Potter serie moet uit voordat ik weg ga en eigenlijk wil ik ook nog wel een artikel van mijn vorige baan afronden.

Als ik vrijwilligers bij SIW voorbereid voor hun vertrek naar het buitenland, wordt er altijd uitgebreid gesproken over iemands motivaties en verwachtingen. Over het algemeen verwacht ikzelf altijd weinig van een reis: nieuw land, nieuwe mensen, je weet nooit hoe dingen lopen. Wel lees ik natuurlijk wat verhalen op internet en wat reisgidsen, dit is voor mij een stukje voorpret. Nu ligt alles ineens anders: mijn voorpret zijn mijn zeer goede herinneringen van mijn vorige bezoek aan Indonesie in februari/maart en vooral aan bepaalde mensen. Herinneringen als leiddraad gebruiken gaat echter wel met een zeker risico gepaard: hoewel een land of dorp meestal niet zo snel van de kaart vaagt, zijn er vele andere zaken die wel veranderen. Het leven is een dynamisch iets, mensen die er tijdens een vorig bezoek waren, hoeven er nu natuurlijk niet te zijn. En zelfs als ze er zijn, is de relatie dan het zelfde als de vorige keer? Ben je zelf uberhaupt nog wel hetzelfde? De enige vraag waar ik momenteel antwoord op kan geven is die laatste: een kort en bondig NEE. En dus probeer ik mijn herinneringen en daar aan gepaarde vooroordelen enigszins te onderdrukken, wat best lastig is...

Neemt niet weg dat ik wel een aantal vrienden/kennissen ga bezoeken. Sommigen met wie ik bijna wekelijks contact heb gehad, anderen met wie het contact weer aangewakkerd is nu ik terug ga. Super!

De berg cadeautjes die mee moeten naar Indonesie blijft groeien. Indonesiers zijn zo lief en gastvrij en behulpzaam, tijd om wat terug te doen. (Het jammere is trouwens dat sommige dit in eerste instantie wel zijn, maar dan na afloop een rekening presenteren die vele malen te hoog is. Vooraf een prijs afspreken zorgt ervoor dat je niet afgezet wordt, maar wanneer iemands intenties gewoon oprecht waren, komt dit natuurlijk heel lomp over! Iets wat ik moeilijk blijf vinden...) En dus heb ik een paar zakken pepernoten en stroopwafels ingeslagen. Stroopwafels die zullen gaan smelten tot een grote brok, maar ik wil dit last-minute verzoek desalnietemin niet negeren. En ik heb stoepkrijt, handpoppen enzo voor de kinderen gekocht die ik les mag geven. Lekker educatief verantwoord. Topper is echter een speelgoedwinkeltje, compleet met lopende band, microfoon, weegschaal en een kassa vol met euro's. Kopen en afdingen, we zitten per slot van rekening in Indonesie. En nu maar hopen dat er voldoende ruimte over blijft voor de rest van de bagage!

***

1 oktober 2006

Be happy!

Eigenlijk heb ik het allemaal niet eens zo heel slecht voor elkaar. Nee, laat ik het positiever brengen: ik heb mijn leven weer op de rails. En daar ben ik best een beetje trots op, mag dat?

De eerste week in Nederland was best zwaar. Overvallen door een cultuurshock, ookal wist ik dat deze er aan zou komen. En hoewel met name in het begin de secondes wel minuten leken en de uren wel dagen, kan ik zo'n 7 weken na thuiskomst zeggen dat de tijd is gevlogen. Ik ben naar Frankrijk geweest, ik heb me bemoeid met de organisatie van een voorbereidingsweekend voor mensen die namens SIW naar Azie gaan en ik heb veel op en neer gereisd tussen verschillende plekken in Nederland, m.n. Utrecht en Heerlen dus. Maar belangrijker: ik heb de knoop doorgehakt om terug te gaan naar Bali. Om opnieuw voor de klas te staan en datgene te doen, waar ik tijdens mijn vorige reis niet aan toe gekomen ben. Ik ga proberen een heus lesprogramma op te zetten voor mijn leerlingen, ik ben al druk in de weer met het verzamelen van (Engelse) educatieve liedjes en heb al wat dingen gekocht (zoals een speelgoedwinkeltje) die ik kan gebruiken voor mijn lessen. Ik grijp de kans om een gevoel van onbehagen weg te nemen, om vervolgens braaf in het gereel in Nederland mijn huisje-boompje-beestje ding te gaan doen (voor zover dat mogelijk is...).

Het huisje heb ik nog niet, maar ik ben deze week tot de ontdekking gekomen dat ik inmiddels lang genoeg sta ingeschreven bij woningnet Utrecht om woonruimte buiten het centrum te vinden. Geen probleem als dat weer Kanalen Eiland wordt. Het beestje zal weer een hamster worden. En het boompje, ach, een ficus wellicht?

En, ik heb een baan! En dan niet zomaar een lullig baantje om de tijd te doden, maar een heuse postdoc baan bij NMR aan de Universeit van Utrecht. En dat vlak voor vertrek. Beter had ik het niet kunnen treffen.

Leef je dromen, dan komt alles goed.

***

25 september 2006

ke(m)BALI

Op 9 oktober vertrek ik weer naar Bali. Maar daarover valt meer te lezen in het speciaal ingerichte hoekje van deze site.

Spannend is het wel. Ik heb nog een aantal solicitaties lopen, maar ik kan echt niet langer wachten met het boeken van een ticket. Hoe lang duurt het om een aanstelling te regelen? Valt er te onderhandelen over een startdatum? Zijn deze vragen uberhaupt aan de orde en is er iemand die me in dienst wil nemen? Ik trek echter de stoute schoenen aan en boek een enkele reis. Er zijn nu eigenlijk 3 opties: of ik kan langere tijd weg en ik ga lekker les geven, of ik kan maar heel kort weg en ik ga reizen/vakantie vieren. Theoretisch is er een derde optie en dat is dat ik niet weg kan maar meteen moet werken. Maar dit lijkt me zo onwaarschijnlijk dat ik het risico durf te nemen. Ehhhh....

***

3 september 2006

Na regen...

Na regen komt zonneschijn! Hoewel het buiten stormt en regen en uit alles blijkt dat de 'R' weer in de maand zit, heb ik er zin in. Ik begin weer aardig te wennen in Nederland, ookal heb ik nog steeds geen huis of baan. Ik heb wel plannen om daar verandering in te brengen, maar daarover een andere keer meer (eerst de betrokken personen op de hoogte brengen...). Ja, ik ga weer aan het soliciteren. Het feit dat ik weet wat ik wil is een grote stap in de goede richting, nu maar hopen dat 'men' mij ook wilt. En dat er geld is, want door de afnemende investeringen in de Nederlandse kennis economie, is het voor de Nederlandse universiteiten niet altijd even makkelijk om jonge (ambitieuze) wetenschappers van de straat te houden.

Maar hoe wen je aan Nederland? Tijd een goede heelmeester, hoe cliche het ook klinkt. Vooral niet te veel doen de eerste weken, niet forceren, maar gewoon je gedachte de vrije loop laten en alles een plaatsje geven. Foto's ordenen, vrienden bezoeken, alle beslissingen die door mijn verblijf in het buitenland zijn uitgesteld kunnen nu ook nog wel een week wachten. En dus vertrek ik met een vriendin voor anderhalve week naar Normandie. (Ingeborg, bedankt voor de anderhalve week Frankrijk. Veel tijd om mijn gedachtes te ordenen, had ik echt even nodig. Haha.) Al gaat er wel een stapel werk mee om ook weer aan werken te wennen. Want ook al is reizen niet hetzelfde als niks doen en vakantie vieren, werk is toch anders :-)

***

15 augustus 2006

Zwart gat

Ik ben weer thuis in NL. Maar wat is thuis? Na tien jaar woon ik ineens weer bij mijn moeder en broertje, wat enorm wennen is, voor ons allemaal. Nee, niet eens mijn oude kamertje, maar gewoon het kleinste kamertje van het huis wat vol staat met troep. Veel van mezelf (in opslag), dat moet ik er eerlijk bij vertellen.

De zoektocht naar werk is begonnen, maar helaas, alle internetsites tonen geen banen in mijn richting. Niet eens een stomme baan... Wel een afspraak met mijn oude baas geregeld, niet dat zij werk voor me heeft, maar wellicht wel tips en ideeen. Je voelt hem al aankomen: ik zit in het zwarte gat.

Tuurlijk, de afgelopen jaren heb ik vele tegenslagen moeten incasseren en heb ik me vaker rottig gevoeld. Maar dat is legitiem. Nu kan of durf ik niet toe te geven aan dit rotgevoel, ik heb net een fantastische reis gemaakt dus ik zou toch gelukkig moeten zijn??? Hmmm... Ik merk dat hier de oplossing voor mijn probleem al staat... Maar ja, daar koopt mijn familie niks voor, net zo min als mijn vrienden. Waar is de nazorg voor gestrande reizigers? Wie o wie helpt me uit dit zwarte gat? Want hoewel dat ook een spannende bestemming is, wil ik hier desalnietemin zo snel mogelijk weg!