www.outofasia.nl

Inburgering

16 januari 2007

Lang weg gaan, weer thuis komen, het hoort er allemaal bij. En op de een of andere manier went het enigszins. En die gewenning maakt het ergens wel makkelijker...

Oud en nieuw maak ik niet echt bewust mee. Met moeite blijf ik wakker tot na middernacht (niet helemaal waar, ik ben voor die tijd al op de bank in slaap gevallen), maar dan duik ik snel mijn bedje in. Slapen, slapen, wennen. Hoewel het kwik momenteel nog niet echt tot winterse waardes gezakt is, heb ik toch koud. Toch nog maar een extra fleece. Toch nog maar een extra paar sokken. Mag ik de verwarming echt niet een graadje hoger?

Niet lang daarna begin ik met mijn nieuwe baan. Ik sta weer in het lab, ik ben ineens weer wetenschapper. Werken met eiwitjes, althans, dat is het doel. Eerst moet er echter gecloneerd worden (niet mijn favo bezigheid)... Dezelfde uni, maar een ander lab en duidelijk een andere werksfeer. Ineens ben ik niet meer de juf die alles weet, ineens sta ik weer onder aan de ladder, wat voel ik me dom!!! En zo worstel ik me door de eerste weken heen...

Het is maar goed dat Rita Verdonk alleen een inburgeringsexamen heeft voor nieuwe Nederlanders en niet voor Nederlanders die een tijdje zijn weggeweest. Ik denk dat ik zo af en toe best een opfris lesje kan gebruiken. Ik ben verdwaald in eigen land! In plaats daarvan schrijf ik me echter in voor een cursus Indonesisch. Stuisvogelpolitiek, shame on me. Wat dat betreft ben ik nog steeds een echte Nederlandse, haha.

Toch gaat het best de goede kant op met mijn inburgering: ik heb een woning aangeboden gekregen. Nog een paar weekjes kamperen en leven uit een rugzak, dan heb ik mijn eigen appartementje in Utrecht. Weer alles inpakken, maar vooral ook uitpakken. Dozen uit de opslag. Een eigen stekkie. Een nieuwe fase.

 

6 februari 2007

Inmiddels ben ik iets meer dan een maand in Nederland, wat gaat dat snel. Aan de koffietafel op mijn werk krijg ik regelmatig vragen over mijn tijd in Indonesie, ik denk er met veel liefde aan terug, ik praat er graag over, maar ik het besef wanneer ik er ook al weer precies zat kwijt... Misschien is dat maar beter. Desalnietemin leef ik helemaal op met elk SMStje en mailtje uit Bali.

In de slaapkamer van mijn nieuwe huisje pronken een paar foto's van mijn leerlingen. Jaha, ze zouden eens moeten weten! Misschien beter van niet, die meiden zijn al ijdel genoeg van zichzelf :-)

Ja, je leest het goed. Ik heb een nieuw huisje en afgelopen weekend ben ik verhuisd. Het was een zwaar en vermoeiend weekend: in drie dagen hebben we vloerbedekking gelegd, alles geschilderd, al mijn spullen naar Utrecht gebracht en alles naar boven gesleept. Met name dat laatste was behoorlijk zwaar: ik woon op de vierde etage en helaas is er geen lift!!! Maar na een paar dagen begint mijn spierpijn weg te trekken. En de meeste dozen zijn inmiddels ook uitgepakt.

Behalve lieve vrienden en collega's, zou deze verhuizing nooit tot stand gekomen zijn zonder mijn busje. Een gehuurde Mercedes sprinter, die met name in de eerste versnelling een hoop herrie maakte. Die moeite had met de overgang naar de tweede versnelling. Die in de derde versnelling niet echt zachter wilde rijden dan 55-60 (niet handig binnen de bebouwde kom). Die in de vier in zijn element was en in de 5 moeite had met accelereren... Maar het wende snel en ik ging me al snel aan het gevaarte hechten.

Tot mijn vader er in Heerlen ineens achter kwam dat de uitlaad van de bus ergens in het proces was losgetrild. Ehhhh.... Snik, ik moet naar Utrecht! Mijn pa is echter handig en binnen de korste keren reed mijn busje weer. Beter als ooit te voren. Bedankt pap. En busje: ik mis je. Bedankt voor alle km die we samen hebben doorgebracht.