Meer les

Ik heb inmiddels helemaal mijn draai gevonden in Tajen. Hoewel ik niet iedereen in het dorp ken, kent iedereen mij inmiddels wel. Iedereen is altijd in voor een kort praatje en ik word regelmatig bij mensen thuis uitgenodigd voor een hapje en een drankje. En wanneer ik niet aan het socializen ben, ben ik meestal druk aan het werk.

De kinderen in het dorp krijgen in principe 6 dagen per week les, elke maandag t/m zaterdag van 8 tot 12. Buiten deze regulieren lessen zijn er ook extra lessen, behalve de extra Engelse lessen zijn dit lessen als Balinese gebruiken, dans, computerles en yoga. In principe komt het er dus op neer dat er bijna elke middag extra lessen zijn en ook op zondag. Het grootste verschil met de reguliere lessen is eigenlijk de kleding van de kinderen: tijdens de morgenklassen wordt het schooluniform gedragen (witte blouse met witte broek/rok van maandag tot donderdag, beige broek met bruine broek/rok op vrijdag en rood/blauwe sportkleding op zaterdag) terwijl kinderen in de middag gewoon hun eigen kleren dragen.

Er begint regelmaat in de lessen te komen, met name in de middagklas. Ik ben deze week pas voor het eerst begonnen met les in de ochtend, dus dat is even wennen. Ochtend lessen zijn echter niet echt leuk. Kinderen moet dialogen voorlezen uit het boek, maar ze snappen niet wat er staat. Dat is dus gokken bij het beantwoorden van de vragen over de tekst. Heel irritant wanneer er ineens een docent voor de klas staat die bij elk antwoord een 'waarom' wil horen! Ik kan de kinderen echter niks verwijten. Van de 10 vragen (klas 5) over de tekst heeft de leraar in zijn boek er 3 verkeerd ingevuld!?!?!

Desa Tajen

Het dorp Tajen ligt ten noorden van Tabanan, zo'n 20 min rijden met de motor. De weg is hobbelig en vol gaten maar voert door prachtige rijstvelden. Tajen zelf is erg klein, het dorp bestaat uit 5 Banjar. Persoonlijk zou ik een Banjar willen omschrijven als een commune (community) die zich concentreert om een tempel (pura) en zich bezig houdt met het hebben en houden van dat deel van het dorp. En dus organiseert de Banjar ceremonies, maar ook bruiloften en crematies. In mijn Banjar wordt momenteel een nieuwe Bale Banjar gebouwd (open ontmoetingsplaats), iets waar veel volwassen mannen van het dorp aan meebouwen terwijl de vrouwen hen van voedsel voorzien. En iedereen draagrt ook een financieel steentje bij: het zij in de vorm van geld, of gewoon in natura (rijst). En dus is mijn mama druk bezig met het verzorgen van vele maaltijden en hapjes voor 25 man.

Goed, desa Tajen heeft dus 5 tempels, een basisschool, een paar honderd huizen en een paar warungs (kleine winkeltjes). En niet te vergeten een rivier!

Zelf beschik ik (gelukkig!) over de luxe van een douche. Naja, niet helemaal waar: er is een leiding met koud water, een emmer en een bakje om water mee te scheppen, het Indonesische mandi concept. De grote luxe is echter dat ik me niet in de rivier hoef te wassen, in tegenstelling tot veel anderen hier. De kinderen vragen me regelmatig of ik me met hen willen wassen in de rivier (mandi di sungai), maar ik zeg altijd maar dat ik te verlegen ben (malu)... Behalve om jezelf te wassen wordt de rivier ook gebruikt als toilet, als wasmachine en als vaatwasser. (En nee, ik ben nog niet ziek geweest, haha.) Multifunctioneel dus.

1000 rupiah

Het concept van de winkeltjes in Tajen (in tegenstelling tot touristische plekken in Indonesie) is trouwens geweldig: de meeste producten hebben een eenheidsprijs van 1000 rupiah (8 cnt). Voor 1000 rupiah koop je zoal: 2 zakjes nootjes, 2 bekertjes water, een ijsje, een portie nasi goreng of gado-gado, een zakje indomie (ook te eten zonder eerst te koken), een pak koekjes enz. Geld uitgeven hier is dus een hele kunst! De kinderen vragen me heel regelmatig naar de prijs van dingen in Nederland. Meestal liggen die prijzen een factor 10 hoger. Ineens niet meer denken in duizendtallen, maar in miljoenen. Daar schrik ik zelf ook van, alles lijkt ineens zo duur!

Ik moet eerlijk zijn: stiekem ben ik soms best wel blij dat ik momenteel geen inkomen in NL heb. Hoe zou ik aan een Balinees kind uit kunnen leggen dat het Nederlandse minimumloom meer dan 10 miljoen per maand is en dat mijn salaris daar nog boven ligt? Nee, het antwoord "ik heb geen inkomen" klinkt hen een stuk bekender in de oren...