19 juni 2006

Trans Mongolie Express

De eerste etappe van de legendarische Trans-Mongolie Express zit er op! We zijn in 31 uur (en een beetje) van de Chinese hoofdstad Beijing naar de Mongoolse hoofdstad Ulan Baatar gereisd. Heel raar om ineens in die beroemde trein te stappen, die een traject van zo'n 8000 km af legt. Wij trouwens ook, maar dan in stapjes.

Stomtoevallig (naja, allen geboekt bij Tiara Tours, dus het zal wel geen toeval zijn...) delen Diederik en ik onze vier persoons coupe met nog twee Nederlanders. Een niet al te grote ruimte, een tafeltje met een sfeervol kleedje met franjes en een plastic kleedje met bloemetjes ter bescherming, twee banken met kussentjes om op te zitten (uitaard ook met bloemetjesstof) en twee bedjes erboven die aan het begin van de reis nog omhoog geklapt zijn maar al vrij snel omlaag komen, er was immers voetbal die nacht en we moeten om 7 uur 's ochtends al inchecken voor de trein. Maar het is gezellig!

Net buiten Beijing zien we de Chinese muur voor de laatste keer voorbij glijden. Helaas, wanneer de trein richting het oosten gaat, stopt de trein, maar blijkbaar moet iedereen bij het verlaten van China de muur gezien hebben en volgt er geen laatste fotostop. De rest van het landschap tot aan de Mongoolse grens voert door bergen en wat dorpen en steden. We stoppen niet vaak en de chaos die er op alle stations zou moeten zijn valt mee (of tegen?).

Pas tegen de klok van tienen bereiken we de Chinese grensplaats. Een stempel in het paspoort en we zijn officieel het land uit. Dan stopt de trein twee uur omdat het onderstel van de trein verwissels moet worden. De rails in China hebben nl een andere breedte dan in Mongolie en Rusland. We maken de fout de trein te verlaten om even een luchtje te scheppen en wat boodschapjes te kopen. Twee uur op een klein station is koud en saai! Wellicht is het kijken hoe wielen verwisseld worden dan toch een stuk leuker.

Wanneer we tegen middernacht de trein in kunnen, wil ik niets anders dan slapen. Ik ben wel nog helder van geest genoeg om een paar Mongoolse handelaren onze coupe uit te sturen die daar wat dozen willen dumpen. Hou je rotzooi maar bij je! En slapen? Vergeet het maar. Eerst moeten de Chinezen de trein inspecteren, zelfs het plaffond wordt eruit gelicht. Dan komen de Mongolen langs met papieren die ingevuld moeten worden, stempels die in onze pas gezet moeten worden en uiteraard moet het plaffond er nog een keer uit. Pas na 4,5 uur zijn alle formaliteiten verricht. Eindelijk slapen, het is immers alweer half drie...

Die ochtend slaap ik lekker uit, het landschap vanuit de trein, de Gobi woestijn, oogt saai. (Desalnietemin heb ik toch een 7-daagse tour door dezelfde Gobi geboekt, haha.) Later in de ochtend zien we glooiende bergen, paarden en af en toe een ger (Mongoolse tent). Tegen de klok van drieen zijn we in Ulan Baatar en daarmee is de rust in de trein voorbij. Op het perron staan mensen die hun familie/vrienden willen helpen met uitladen en die passagiers niet de kans geven uit te stappen. Andere mensen dringen om de trein binnen te komen en de volgende etappe te bereizen. En weer andere willen verkopen of staan mensen op te wachten. Maar we zijn heelhuids uit de trein gekomen en verblijven nu in een van de vele, nogal grauwe communistische flats die Ulan Baatar rijk is.

Ulan Baatar

Omdat het openbare vervoer in Mongolie niet je-van-het is, willen we per jeep een tour van een dag of 7 door het land maken. Tour bureau's genoeg hier, maar wanneer je slechts met zijn tweetjes bent, is een tour toch wel een beetje aan de prijs... (Zo'n US$50 per persoon per dag.) En dus zoeken we mensen om een tour mee te doen, maar daarvoor moet je dus aardig wat tourbureau's af om briefjes achter te laten. En dat kost tijd. Maar goed, we zijn erin geslaagd medereizigers te vinden en we kunnen nu voor US$30 per persoon per dag op stap. En dat scheelt een hoop!

Ulan Baatar heeft nog steeds kenmerkende communistische invloeden. Een centraal plein met een standbeeld van de grote volksheld, een maussoleum en een parlement, straten met weinig groen en van die typische flatgebouwen van zo'n vier etages hoog. Met onder de trap een deurtje waar de opzichter 'woont'. Deze trappenhuizen stinken ook bijna allemaal naar bedorven yak-melk. Jakkes. Aan de rand van de stad ligt het Mongoolse equivalent van een sloppenwijk annex camping annex woonwagenkamp: achter kleine houten schuttingen liggen vele gers, de traditionele Mongoolse tenten. Wanneer je bedenkt dat je normaal soms uren moet rijden om bij je buren te komen...

Het Natuur Historisch Museum van Ulan Baatar herbergt een ruim collectie opgezette beestjes en muurschilderingen van andere beestjes. Sommige vitrines zijn wel mooi, met name die waarin is geprobeerd een heel ecosysteem na te bouwen met planten en verschillende dieren bij elkaar. Opgezette dieren als prooi in de bek van een ander dier, heel stijlvol! Het meest indrukwekkende is echter nog de collectie dino's uit de Gobi. Complete skelleten van dinosauriers, dino-eieren of soms gewoon wat botten, ik heb nog nooit zoveel materiaal bij elkaar gezien!

Ook hebben we een Mongools klooster bezocht. De stijl komt enigszins overeen met de Tibetaanse stijl, erg mooi. Alleen de Tibetaanse gebedsvlaggen ontbreken, uiteraard. Maar daarvoor in de plaats zien we weer massa's duiven, welke op het pleintje voor de hoofd-tempel door vele mensen gevoerd worden, dat brengt immers geluk.

Zoals gezegd, morgen naar de Gobi, het volgende verhaaltje laat dus even op zich wachten.